Ben kendimi ölümüne suçlu hissettiğim zamanları hatırlıyorum.Kendimi pislik hissettiğim zamanları duyduğum suçluluğu falan.Şimdi bakıyorum da kendi kendimi boşuna yemişim.Öle hissetmesi gereken senmişsin.Benim yaptığım şey seninkinin yanında çok daha masum kalırmış.Hakan dedi ki geçen gün ''Eğer senin duyduğun suçluluğu,kendine engel olmaya çalışmanı görmeseydim.Seni haksız bulurdum.Ama sen hep o kadar iyi niyetliydin o kadar kendinden çok başkalarını düşünüyodun o kadar suçluluk duyuyodun ki seni bi kez bile kınayamadım.Kadere inan,kader senin o çabanı gördü ve sana onun da yaptığı aynı boku gösterdi böylece duyduğun suçluluğu bitirdi içinde.Bencil ol hep bencil ol kimse sandığın kadar dürüst değil.sen bencil ol.Anca öyle istediğin hayatı yaşarsın'' O kadar hak verdim ki ona orda. .Şunu anladım ki kimse gerçekten dürüst değilmiş.Bana hiç bir zaman yalan söylemediğini utanmadan iddia eden sen bile..Ama artık duyduğum tek bir pişmanlık var kendimle onca zaman boşuna mücadele etmişim.Engel olmaya çalışmak hem imkansız hem aptalcaymış.Şimdi doya doya yaşama vakti en ufak bir suçluluk duymadan hem de.Bağıra bağıra içimde tutmadan,saklamadan.Şimdi herşeyden çok istediğim bir hayat var.Biraz zor gibi ama umrumda değil.