Hayatı uykuya dalmaya benzetiyorum ben.Başlarında hayatın, kötülükler korkunçtur gözümüzde annemizin bize bağırması,arkadşımızın silgimizi aşırması,kardeşimizin kumbaramızdan para aşırması ne de büyük hatalardır,ayıplardır.Bu başlangıç uyumaya çalıştığımz evreye benzer.En ufak ses rahatısz edici,en cılız ışık göz alıcıdır.Saatin tik tok sesi bile tahammül edilemezdir.
Sonra uykumuz ağırlaşmaya başlar bu da büyümeye benzer.Eskiden affedilmez görünen hatalar sıradanlaşmaya başlamıştır.''ne var ki'' sözcüğü daha sık kullanılmaya başlanmıştır.Çünkü o hataları biz de çoktan yapmaya başlamışız,herkesin yaptığını görmek özlellikle kendimizin yaptığnı görmek onları 'hata' sıfatından çıkarmıştır.İşte artık yavaş yavaş uykuya dalmaya o rahatsız edici sesleri duymamaya
cılız ışıkları görmemeye tik tok sesini çok derinlerden duymaya başlamışız demektir.
Ve işte..Uyuma evresi.. Hayatın büyük bir çoğunluğudur.Keşke sözcüğünü kullandığmz an uyanabiliceğimize inanıyorum ben. Birşeylerden pişmanlık duymak uykudan uyandırabilir bizi ancak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder